Η «Πλατεία μεγαλούπολης» του Αλμπέρτο Τζιακομέτι

Με αφορμή την αναφορά στο συγκεκριμένο έργο του Τζιακομέτι, δημιουργήσαμε μία μικρογραφία προσεγγίζοντας

τις αναλογίες των μορφών του.

Υλικά: αλουμινόχαρτο, κόλλα, σπρέι.

ΣΤ2 τάξη,δασκάλα ΑΜΟΙΡΙΔΟΥ ΤΑΝΙΑ

Στόχοι Ενότητας:   Οι μαθητές/τριες να: ‐ γνωρίσουν ένα σύγχρονο γλύπτη, να αντιληφθούν βιωματικά τους τρόπους έκφρασής του  και να εκτιμήσουν το έργο του. ‐ δημιουργήσουν ανθρώπινες φιγούρες με πηλό και άλλα υλικά. ‐  αντιληφθούν  την  προοπτική,

Alberto Giacometti (1901 –1966)   Βλέποντας  τα  γλυπτά  του  σκέφτεσαι  πώς  γίνεται  αντιληπτή  η  επιδίωξη  του  Τζιακομέτι 

να  αναπαραστήσει  όχι  την  ανθρώπινη  φιγούρα, αλλά  τη  σκιά  της. «Αν  το  σκεφτείς λογικά,  δεν είναι παρά  ανωμαλία 

να  κάθεσαι  για  χρόνια  προσπαθώντας  να  αντιγράψεις  απλώς ένα κεφάλι» έλεγε ο ίδιος. Γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1901

στην  Ελβετία.  Φοίτησε  στη  Σχολή  Καλλιτεχνικών  Επαγγελμάτων  της  Γενεύης και το 1922 μετακόμισε στο Παρίσι για σπουδές

 δίπλα στον  γλύπτη Αντουάν Μπουρντέλ. Σχεδίαζε και ζωγράφιζε, αλλά η γλυπτική αποτελούσε πάντοτε  τη μεγάλη  του αγάπη. «Αυτό που θέλω να πω, αυτό που πιστεύω, είναι ότι, είτε πρόκειται  για γλυπτική είτε για  ζωγραφική,  τελικά  το μόνο που μετράει 

είναι  το  σχέδιο» έλεγε. Ήταν  αλήθεια  πως  γοητευόταν  πολύ  και  από  το  σχέδιο.  Ο  Φράνσις  Μπέικον  υποστήριζε  ότι 

αποτελούσε  «έναν  από  τους  καλύτερους  σχεδιαστές  όλων  των  εποχών».  Η  μεταφυσική  μορφή των γλυπτών του άρχισε να σχηματοποιείται στα τέλη της δεκαετίας του 1920   όταν  διένυε  τη  σουρεαλιστική  περίοδό  του. 

Η  επιμήκυνση  των  σωμάτων,  των  άκρων  και  των  προσώπων  ήρθε  τα  αμέσως  επόμενα  χρόνια.  Είναι  εκείνες  οι  παράξενες 

και  αδύνατες,  σαν  σπιρτόξυλα, μορφές  που  αποτελούν  το  σήμα  κατατεθέν  του  έργου  του  και  που  πολλοί  θεωρούν  ότι 

περιγράφει  τη  μοναξιά  των  ανθρώπων.  Το  1940 συνδέθηκε φιλικά με το ζευγάρι των Σιμόν Ντε Μποβουάρ και Ζαν Πολ  Σαρτρ, 

προσχωρώντας  πια  στο  κίνημα  του  υπαρξισμού,  ενώ  το  1962 έλαβε το πρώτο βραβείο γλυπτικής στην Μπιενάλε της Βενετίας. 

Πέθανε  στις 12 Ιανουαρίου 1966. «Πρέπει να καταφέρω να συρρικνώσω τη φιγούρα στη φόρμα ενός σπίρτου, τοποθετώντας 

το  μοντέλο  σε  απόσταση  δεκαπέντε  μέτρων.  Μια  φιγούρα  ορατή  ολοκληρωτικά,  με  μια  ματιά, στο σύνολό της. Το βλέμμα δεν πρέπει να πηδάει από τη μια άκρη στην άλλη, από τη  μια λεπτομέρεια στην άλλη. Μιλώ για μια ορατότητα συνολική, απόλυτη. Αν τα καταφέρω η  μορφή που φτιάχνω θα έχει την αύρα ενός Θεού», έλεγε ο Τζιακομέτι.